Błonnik pokarmowy czasem nazywany jest włóknem pokarmowym. Nazwa ta pojawiła się w roku 1953. Błonnik posiada wiele definicji, jednak wszystkie dotyczą tego samego w nieco inny sposób. Chemia o błonniku wyraża się, że większa jego część to polisacharydy, a więc cukry złożone, które pojawiają się w strukturach większości roślin. Europejski Urząd do spraw Bezpieczeństwa sugeruje, że na skład błonnika również składają się węglowodany syntetyczne, a także powstałe z modyfikacji. Nie są one przyswajalne ani trawione przez nasz organizm.
Dieta
Bardzo długo produkty o dużej zawartości błonnika uważane były za zbędne, które nie dostarczają energii. Wynikało to z braku enzymów w organizmie człowieka, które byłyby zdolne do rozłączenia połączeń glukozy zawartej w błonniku. Okazuje się jednak, że posiadamy w jelitach bakterie, które potrafią częściowo strawić włókno roślinne. Ten proces ostatecznie powoduje dostarczenie znacznej ilości kalorii. Produkty o dużej zawartości błonnika zapewnią więc, że poczujemy się syci i najedzeni, jednocześnie nie spożywając nadmiernej ilości kalorii. Jednak należy pamiętać, aby dziennie nie spożywać więcej błonnika niż 40 gramów, gdyż mogłoby to spowodować przykre dolegliwości żołądkowe lub jelitowe.